vrijdag 17 september 2010

Eindelijk! De finish is bereikt

Eindelijk is het dan zover, de marathon is uitgelopen...Mijn eindtijd (uitslag) is nog niet bekend, maar meer dan ik nu gedaan heb kan ik niet doen.

Afgelopen maandag was een rare, emotionele en moeilijke dag. Ik dacht dat ik heel blij en opgelucht zou zijn, maar dat was eigenlijk helemaal niet het geval. Ik voelde me raar, leeg, verdrietig, moe en moest vooral veel huilen. Zit je dan voor de laatste keer en wat gaat er daarna komen. Ik hoop snel weer aan het werk te kunnen en heb de eerste sportafspraak voor maandag a.s. al staan. Maar dat 'gewone' leven is ook eng en moeilijk, want wat was dat gewone leven eigenlijk?

Tijdens deze marathon heb ik zoveel lieve vrienden om mij heen gehad, zonder hun liefde, support, aanmoediging, glaasjes water had ik het niet gered! En wat had ik zonder mijn moedertje gemoeten, om de week een ziek, niet gezellig kind in huis die zometeen niet meer elke week op de bank ligt. Wat nou als ik of mama in Maastricht had gewoond, dan weet ik niet wat ik had moeten doen....

Vandaag gaat het al wel weer beter en is het einde van rottig voelen in zicht! Doordat ik geen Neupogen (groeifactor) meer spuit lijkt het wel langer te duren. Dit heeft vast ook te maken met mijn emotionele toestand, ben veel aan het nadenken en piekeren. Wat moet ik, wat wil ik, hoe moet het, wat is het volgende, wanneer voel ik mij weer 'normaal'?

Ik ga in ieder geval met goede moed en zin beginnen aan weer een nieuwe onbekende fase van mijn leven! Samen met mijn lieve vrienden en familie!!

11 oktober heb ik de laatste (spannende) ct-scan en daar krijg ik 18 oktober de uitslag van. Nog paar weekjes wachten, maar dan zal mijn eindtijd bekend zijn!!!

Lieve allemaal, wat een tijd met emotionele diepte- maar ook zeker hoogtepunten is dit geweest! Van mijn ziekte tot prachtige kindertjes die geboren zijn! Ik ga ontzettend hopen dat 2011 voor iedereen een fantastisch jaar gaat worden.

4 opmerkingen:

  1. Lieverd,een emotionele laatste week achter de rug.Het voelt gek,goed,leeg,blij,warrig en opgelucht.Maar het moet nog wel erg wennen allemaal.Na 18 oktober zal het gewone leven beginnen,voor jou en ook voor mij.Dat is goed.Gisteren werd je behangen met gelukspoppetjes.Een mooi bedacht iets door je vriendinnen!Ook zij zullen je weer op de been helpen en je opvangen als je dreigt om te vallen.Dat geeft een veilig gevoel, ook voor mij!!!!!
    Lieffie,dikke knuf,love you.XXXXXXXXXXX

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ha lieve Fleur, wat heerlijk dat het eindelijk afgelopen is en wat zal je opgelucht zijn maar ik kan je angsten ook wel heel goed begrijpen. Wat is straks de uitslag ? Ben je schoon en kan je weer starten om je leventje op te pikken. Het zal in ieder geval nooit meer helemaal hetzelfde zijn....maar dat betekent niet dat het slechter wordt maar ik denk waardevoller. Geestelijk zul je gegroeid zijn, ik heb bewondering voor je kracht een doorzettingsvermogen, natuurlijk had je geen keus, maar toch. Je bent een bevoorrecht mens met zulke lieve vrienden om je heen! En daarnaast dan nog je familie, El die ook haar nieuwe leven is gestart en niet in de laatste plaats mijn lieve vriendin Annegreet. Wat heeft ze het af en toe moeilijk gehad, het niet "in control" zijn en geen invloed hebben op jouw welzijn hebben haar wat extra grijze haren opgeleverd. Ik hoop met jou en ik neem wij allemaal dat er nu voor jullie een periode van geluk, rust en vooral goede gezondheid komt! Heel veel liefs, Syl

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Iemand zei gister tegen mij: We leren alleen van dingen in het leven, die niet leuk zijn. De dingen die ons raken en verstoren.
    De een leert een grotere les, dan de ander. En soms blijkt, dat we nog niet uitgeleerd zijn.
    Wat ik van jou heb geleerd, is dat ik niet alleen ben. Ik ben trots op jou, trots op ons.
    Laat het maar zijn zoals het is, lieve Fleur. Alles gaat voorbij, dus ook deze tijd, ook Hodgkin.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Lieve Poel en stoere dochter(s)!
    Wat een geweldig sterk en moedig team zijn jullie de afgelopen maanden geweest. Met bewondering en respect heb ik ook jullie strijd gevolgd en hoop van harte op een goede uitslag. Voor nu; je hebt gedaan wat je kon en vertrouwen in het goede moet weer groeien.
    Ik leef met jullie mee.
    ferme knuffel, Jose (van der Beek)

    BeantwoordenVerwijderen