Hoe het allemaal begon...

Het is een normale middag, lekker aan de thee met Sabine en voel opeens een bobbel in mijn nek. Vreemd dit, maar zal wel een spier, Mexicaanse Griep, keelontsteking zijn. Maar na een aantal weken zat die bobbel er nog en ging me eigenlijk wel zorgen maken. 9 december naar de huisart en hij wilde dat ik gelijk bloed liet prikken. De volgende dag de huisarts gebeld en moest aan het einde van de dag maar even langskomen want hij wilde de uitslagen toch even bespreken. Wat bleek, leukocyten, bezinksel en lymfocyten waren allemaal verhoogd. Om toch nog verder te kijken wilde hij dat ik de volgende dag gelijk een echo van mijn hals zou laten maken, dus de volgende dag weer naar het ziekenhuis. Hieruit bleek dat de lymfeklieren in mijn hals wel allemaal vergroot waren. Heb natuurlijk gelijk gevraagd wat dit kon betekenen. Helaas kon de radioloog niet zoveel hierover zeggen. Ik moest de uitslag afwachten en een afspraak maken bij de internist. Gelukkig kon ik heel snel terecht bij de internist en ben hier gelijk maandag naartoe gegaan. Zijn vermoeden bleek toch wel Hodgkin te zijn, hier ben ik toen toch wle erg van geschrokken, maar wist eigenlijk ook niet zo heel goed wat ik ervan moet gaan verwachten. Om er zeker van te zijn wat er met de lymfeklieren aan de hand was, wilde de internist dat er een stukje uit die vergrootte klier gehaald werd. Woensdag kon ik gelijk bij de chirurg terecht en hij heeft voor de vrijdag daarna gelijk een plekje geregeld op de OK. In anderhalve week gebeurd er dan opeens zoveel, dat het eigenlijk niet te bevatten is..... De uitslag van het stukje heb ik uiteindelijk 28 december gekregen en wat bleek......Ziekte van Hodgkin (ofwel lymfeklierkanker). Dan staat je wereld totaal op zijn kop, maar eigenlijk kon ik het ook allemaal niet zo goed bevatten. Ik voelde me toch goed, had weinig last van dingen, was alleen in korte tijd heel veel afgevallen (maar goed welke vrouw wil dat nou niet, zonder er iets voor te hoeven doen). Het besef van wat er allemaal gebeurde had ik niet, maar wist vanaf dag 1 wel dat het niet goed was, eigenlijk heb ik dat tegen mijn moeder en vriendinnen vanaf het begin geroepen. Ondanks dat ik nergens last van had wist ik gewoon dat het niet op te lossen was met twee pilletjes en uiteindelijk is dat dus ook wel gebleken. Na de uitslag wilde de internist zo snel mogelijk een botpunctie en beenmergpunctie uitvoeren. Dus de volgende ochtend gelijk weer naar het ziekenhuis. En kan jullie vertellen, die punctie is geen pretje!!! De verdovingsprik is verschrikkelijk en vervolgens het opzuigen van beenmerg voelt alsof ze de hele binnenkant van je bot eruit zuigen. Gelukkig duurt het maar heeel kort en is het daarom wel te doen. Als het langer had geduurd denk ik niet dat die arts nog op zijn krukje gezeten had, pppppfffff wat een naar gevoel. En toen was het weer wachten......aangezien ik daar normaal gesproken niet echt goed in ben, werd ik langzaam aan ook heel ongeduldig. Op 11 januari moest ik een PET- en CT-scan laten maken, dit is ook zo'n dag met veel veel veel wachten. Eerst krijg je anderhalve liter limonade met daarin contrastvloeistof opgelost, hiervan moet je de helf opdringen. Daarna wordt er een infuus aangeleg en krijg je nuclaire troep ingespoten, dit goedje zit ook in een capsule helemaal van lood en de dop weegt al iets van 1 1/2 kilo ofzo, dus dat het zooi is dat je lijf in gaat is wel zeker.....Daarna drie kwartier totaal stil liggen, geen muziek, geen boekje, niet praten, helemaal niks. Dit is om ervoor te zorgen dat de troep niet je spieren ingaat, maar juist je lymfe- en bloedvaten. Dus maar beetje een tukje gedaan, maar er hangt een camera in dat kamertje dus je voelt je een soort van bespied...hoop maar dat ik er een beetje normaal bijgelegen heb, hahaha. Na die tijd de scan in, eerst de PET-scan, deze duurt ongeveer een half uur en dat was verder prima. Daarna kreeg ik weer contrastvloeistof via het infuus en dat is helemaal troep. Ik werd helemaal warm van binnen echt een vreem gevoel. Denk dat ik na die twee infusen wel licht gegeven moet hebben.....DE CT-scan was maar heel kort en kon dus weer gaan daarna. De volgende dag (12 januari) was de dag van alle uitslagen (botpunctie en scans)....Niet echt nerveus met mijn moeder en zusje naar het ziekenhuis gegaan. Daar weer met de internist om tafel en 'gelukkig' is er niets in mijn bot en beenmerg gevonden. Maar iets (eigenlijk veel) minder goed waren de uitslagen van de scans. Wat ze eerst dachten dat ik in stadium 1B zou zitten bleek nu stadium 4 te zijn. Veel van mijn lymfeklieren zijn aangetast (van hals tot liezen) en verder hebben ze ook plekjes op mijn longen en dikke darm gevonden. Dit het eigenlijk het verhaal tot nu toe.....alles begon 9 december bij de huisarts en nu is het 15 januari en blijkt dat ik kanker heb. Mijn leven staat op zijn kop, weet niet wat ik moet, maar ben nog wel positief. Ondanks de angst voor het echt ziek worden, haar verliezen en alles krijgen ze mij er niet zomaar onder en moet ik ervoor gaan. Met alle lieve steun van iedereen gaat het me lukken....... Maandag moet ik naar het LUMC, hier krijg ik te horen wat het komende half jaar allemaal gaat gebeuren. Zie er tegenop, maar moet en wil ook dat al die narigheid mijn lijf uit gaat. Ik ben deze blog begonnen om van me af te kunnen schrijven en iedereen op de hoogte te houden van hoe het gaat!