vrijdag 17 september 2010

Eindelijk! De finish is bereikt

Eindelijk is het dan zover, de marathon is uitgelopen...Mijn eindtijd (uitslag) is nog niet bekend, maar meer dan ik nu gedaan heb kan ik niet doen.

Afgelopen maandag was een rare, emotionele en moeilijke dag. Ik dacht dat ik heel blij en opgelucht zou zijn, maar dat was eigenlijk helemaal niet het geval. Ik voelde me raar, leeg, verdrietig, moe en moest vooral veel huilen. Zit je dan voor de laatste keer en wat gaat er daarna komen. Ik hoop snel weer aan het werk te kunnen en heb de eerste sportafspraak voor maandag a.s. al staan. Maar dat 'gewone' leven is ook eng en moeilijk, want wat was dat gewone leven eigenlijk?

Tijdens deze marathon heb ik zoveel lieve vrienden om mij heen gehad, zonder hun liefde, support, aanmoediging, glaasjes water had ik het niet gered! En wat had ik zonder mijn moedertje gemoeten, om de week een ziek, niet gezellig kind in huis die zometeen niet meer elke week op de bank ligt. Wat nou als ik of mama in Maastricht had gewoond, dan weet ik niet wat ik had moeten doen....

Vandaag gaat het al wel weer beter en is het einde van rottig voelen in zicht! Doordat ik geen Neupogen (groeifactor) meer spuit lijkt het wel langer te duren. Dit heeft vast ook te maken met mijn emotionele toestand, ben veel aan het nadenken en piekeren. Wat moet ik, wat wil ik, hoe moet het, wat is het volgende, wanneer voel ik mij weer 'normaal'?

Ik ga in ieder geval met goede moed en zin beginnen aan weer een nieuwe onbekende fase van mijn leven! Samen met mijn lieve vrienden en familie!!

11 oktober heb ik de laatste (spannende) ct-scan en daar krijg ik 18 oktober de uitslag van. Nog paar weekjes wachten, maar dan zal mijn eindtijd bekend zijn!!!

Lieve allemaal, wat een tijd met emotionele diepte- maar ook zeker hoogtepunten is dit geweest! Van mijn ziekte tot prachtige kindertjes die geboren zijn! Ik ga ontzettend hopen dat 2011 voor iedereen een fantastisch jaar gaat worden.