Bijna een jaar later.

Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik voor het eerst naar de huisarts ging met een bobbeltje in mijn nek. Toen begon het allemaal, bloedonderzoeken, operatie, scans en uiteindelijk 1 februari begonnen met de chemo's. De tijd is zo verschrikkelijk snel gegaan. Het was absoluut een heftig jaar, op alle vlakken. Ziek, de moed niet meer kunnen vinden, ongelofelijk kwaad, verdrietig, maar ook geboortes van twee hele mooie kindertjes, vriendschappen die super sterk geworden zijn en ook heel veel mooie herinneringen die ik mijn leven niet meer vergeet.

Na 16 chemo's de laatste, alles bepalende scan, nou en toen kreeg ik toch nog even een enorme klap te verwerken. De week dat ik moest wachten op de definitieve uitslag was verschrikkelijk. Kon het allemaal niet meer positief bekijken en dacht echt: "Daar gaan we weer". Ik had toen zo gehoopt dat ik mijn portie wel gehad zou hebben, had mezelf toch wel bewezen dat ik eigenlijk toch wel sterk en positief ingesteld ben? Na 5 verschrikkelijk dagen, kwam daar dan toch het enge telefoontje. En gelukkig alles was goed en dat hebben we dan ook even heel goed gevierd!!!!!Na de positieve uitslag is het zo goed gegaan! Ben al weer lekker aan het werk. Nu nog voor 24 uur per week, maar per 1 januari zal ik in dienst treden bij UNIT4 en ga dan beginnen met 32 uur, om na de eerste maand te evalueren hoe het gaat om toch naar 40 uur per week te gaan. Ben helemaal blij met de kans die UNIT4 mij geeft. Ik werkte daar maar heel kort en via het uitzendbureau, maar toen ik klaar was met chemo's hebben zij mij meteen gevraagd om op de marketingafdeling te komen werken!! Een kans die ik natuurlijk met twee handen aangepakt heb.

Verder ben ik ook lekker aan het sporten en moet zeggen dat ik echt merk dat mijn conditie een stuk beter aan het worden is.
Mijn haar groeit al kool, maar zo lang als dat het was zal ik waarschijnlijk niet meer doen. Een half uur na de kapper zag het er zo uit:

Nu is het al een stuk voller en dikker.

Afgelopen maandag moest ik weer naar het ziekenhuis. Deze afspraak had ik om even te kijken hoe het gaat. Bloeduitslagen waren helemaal goed en de arts heeft nog even in mijn hals gevoeld en alles voelde normaal. 7 januari zal ik weer een CT-scan moeten en daar krijg im 17 januari de uitslag van. De scan wordt alleen van mijn longen gemaakt om te kijken hoe het met het plekje gaat. Gelukkig geen vies drankje of contractvloeistof deze keer.
Ik zal in eerste instantie halfjaarlijks gecontroleerd worden, gelukkig gaat dit aan de hand van een vingerprik en hoef ik niet elke keer een scan of bloed af te geven.

De feestdagen komen eraan en heb ik eigenlijk wel heel erg zin in. Duimen dat het met iedereen goed gaat, want vorig jaar om deze tijd ging het met iedereen goed en binnen een week stonden er een aantal levens op zijn op. 2010 was niet echt een best jaar, ondanks alle leuke dingen die ik meegemaakt heb, dus heb besloten dat 2011 het moet gaan worden!!!

HET IS ECHT WAAR!!!!!!!!!!

Afgelopen week was het een verschrikkelijke week, maar.......
Donderdagmiddag belde mijn arts, natuurlijk zat direct mijn hart in mijn keel en begon ik helemaal te trillen. Ze hadden in vergadering gezeten en hij wist de uitslag al. Ik natuurlijk in alle staten, maar wat blijkt: ALLES IS GOED, IK BEN HELEMAAL KLAAR!!!!!!

Het vlekje op mijn long blijkt een overblijfsel van een infectie of ontsteking te zijn. Een aantal maanden geleden ben ik heel verkouden en beetje grieperig geweest en waarschijnlijk is dat vlekje een overblijfsel ervan!

HET IS ECHT WAAR, IK BEN GENEZEN VAN HODGKIN!!!!!! Al mijn lymfen zijn helemaal schoon en weer normaal!! Geen chemo's, geen bestraling, gewoon echt helemaal KLAAR!!

Over drie maanden moet ik nog wel een CT-scan om te kijken of dat plekje of weg is of in ieder geval niet groter wordt. Eigenlijk geeft mij dat wel een geruststellend gevoel, word ik in ieder geval in de gaten gehouden!!

Iedereen super super bedankt voor alle lieve berichtjes, kaartjes, steun, liefde, support. Ik kan jullie niet genoeg bedanken!!!!!!

Weer opnieuw kracht moeten vinden....

Ik had gehoopt goed nieuws te kunnen brengen, maar helaas.....

Heb vandaag de uitslag gekregen en wat blijkt....er is waarschijnlijk een nieuw plekje op mijn long ontdekt. Ze weten nog niet helemaal zeker wat het is, of een overblijfsel van de Hodgkin, longkanker of een ontsteking. Het laatste, de ontsteking, is een hele kleine kans, zeker met mijn ziektebeeld. De artsen gaan donderdag mijn scan van vorige week met die van vorige keer helemaal analyseren en dan kan ik vrijdagochtend bellen wat eruit gekomen is. Het kan zijn dat ik alleen bestraald moet worden, of toch nog chemo moet krijgen.

Ik ben zo boos, verdrietig en voel me weer net als in december, weer een soort terug bij af.....weer die onzekerheid, weer het lot in andermans handen, weer wachten......

Eindelijk! De finish is bereikt

Eindelijk is het dan zover, de marathon is uitgelopen...Mijn eindtijd (uitslag) is nog niet bekend, maar meer dan ik nu gedaan heb kan ik niet doen.

Afgelopen maandag was een rare, emotionele en moeilijke dag. Ik dacht dat ik heel blij en opgelucht zou zijn, maar dat was eigenlijk helemaal niet het geval. Ik voelde me raar, leeg, verdrietig, moe en moest vooral veel huilen. Zit je dan voor de laatste keer en wat gaat er daarna komen. Ik hoop snel weer aan het werk te kunnen en heb de eerste sportafspraak voor maandag a.s. al staan. Maar dat 'gewone' leven is ook eng en moeilijk, want wat was dat gewone leven eigenlijk?

Tijdens deze marathon heb ik zoveel lieve vrienden om mij heen gehad, zonder hun liefde, support, aanmoediging, glaasjes water had ik het niet gered! En wat had ik zonder mijn moedertje gemoeten, om de week een ziek, niet gezellig kind in huis die zometeen niet meer elke week op de bank ligt. Wat nou als ik of mama in Maastricht had gewoond, dan weet ik niet wat ik had moeten doen....

Vandaag gaat het al wel weer beter en is het einde van rottig voelen in zicht! Doordat ik geen Neupogen (groeifactor) meer spuit lijkt het wel langer te duren. Dit heeft vast ook te maken met mijn emotionele toestand, ben veel aan het nadenken en piekeren. Wat moet ik, wat wil ik, hoe moet het, wat is het volgende, wanneer voel ik mij weer 'normaal'?

Ik ga in ieder geval met goede moed en zin beginnen aan weer een nieuwe onbekende fase van mijn leven! Samen met mijn lieve vrienden en familie!!

11 oktober heb ik de laatste (spannende) ct-scan en daar krijg ik 18 oktober de uitslag van. Nog paar weekjes wachten, maar dan zal mijn eindtijd bekend zijn!!!

Lieve allemaal, wat een tijd met emotionele diepte- maar ook zeker hoogtepunten is dit geweest! Van mijn ziekte tot prachtige kindertjes die geboren zijn! Ik ga ontzettend hopen dat 2011 voor iedereen een fantastisch jaar gaat worden.

Weer een stapje verder

Afgelopen dinsdag was weer een soort stap verder in het hele proces. Ik ben namelijk naar de kapper geweest om mijn haar eraf te laten halen. Ppppfff wat een verschrikkelijke dag was het. 's Ochtends gezellig bij Jes en Hugo geweest, maar toen ik thuis kwam werd het mij allemaal een beetje teveel en kon ik niet meer echt ophouden met huilen. Was heeeel nerveus om te gaan, maar wist ook wel dat het echt wel moest, want die vlasharen die ik nog had (zeker als het los hing, zag het er echt niet meer uit) moesten er gewoon af. Gelukkig gingen mama, El, Sab en Nienke Z mee, daar was ik heel blij om.

Uiteindelijk bij de kapper vond ik het helemaal niet meer leuk, maar de kapster was echt super aardig, het eerste wat ze deed was een fles prosecco openmaken! Daarna begon ze rustig met knippen en tijdens het knippen zei ze gelijk al dat de tondeuse helemaal niet nodig is. Ze heeft het dus heel kort geknipt en het is nog helemaal dekkend, heb nergens een kale plek ofzo.
Nienke heeft hele mooie foto's gemaakt en daarna zijn we lekker een borrel gaan drinken en kwamen Martijn en Esme ook nog. Het was een moeilijke maar ook fijne dierbare avond geworden.

Iedereen reageert heel positief en dat doet me erg goed. Het is ook wel zo dat ik eraan gewend ben nu, maar ik zou zelf nooit zulk kort haar nemen en nu moet het.



Maar ik ben weer een stapje verder en kan ik lekker vooruit gaan kijken nu. Nog 4 chemo's en dan kan ik mijn oude leventje weer gaan opppakken.